Bu makale, Türk sinemasında 1990’lı yılların ortalarında boy gösteren yeni bir kadın temsil formuna odaklanmaktadır: sessiz kadınlar. Makale, sessiz kadın karakterlerin tematik ve biçimsel açıdan paylaştıkları eğilimleri araştırmakla kalmayıp, aynı zamanda bu karakterler üzerinde çeşitli filmsel unsurlarla sağlanan söylemsel ve görsel kontrolün farklı formlarını da ortaya koymaktadır. Yeni sinemadaki farklı tip sessizlikler –susturan sessizlikler, direnen sessizlikler, mutlak sessizlikler ve konuşan sessizlikler– örnekler üzerinden, söylemsel ve görsel açılardan tartışılmaktadır. Yaygın olarak görülen tipin –susturan sessizliklerin– tematik ve biçimsel özelliklerini detaylıca ortaya koymak için Gemide filminin ayrıntılı okumasından yararlanılmaktadır.