Sinema tarihinde kötünün kahkahası her daim kötü karakter ile özdeşleşen ve kötüyü kahramandan keskin bir şekilde ayıran önemli bir olgu olarak var olmuştur. Ancak bu kahkahanın nasıl bir sebepten veya motivasyondan dolayı filmlerde tezahür ettiği, akademik bağlamda yeterince üzerinde durulmamış ve düşünülmemiş bir durumdur. Bu çalışmada Türk sinemasında kötü karakterle/tiple özdeşleşmiş bir aktör olan Erol Taş’ın dört farklı filmde canlandırdığı karakter ve tiplerin kahkahası üzerinden bir inceleme yapılmaya çalışılacaktır. Teorik çerçevesini gülme teorilerinin oluşturduğu çalışmada, Türk sinemasında bulunan karakter/tip ayrımı için de teorik bir perspektif ortaya konulmuş ve Taş’ın seçilen filmlerde canlandırdığı kişiliklerin karakter ve tip ayrımları yapılmıştır. Çalışmada Erol Taş’ın ön plana çıktığını varsaydığımız dört farklı filmi seçilmiştir: Susuz Yaz (Metin Erksan, 1963), Aslan Bey (Yavuz Yalınkılıç, 1968), Çeko (Çetin İnanç, 1970), Yılmayan Şeytan (Yılmaz Atadeniz, 1972). İncelenen filmlerdeki kötü karakterler ve tipler genellikle üstünlük teorisinin ön gördüğü sebeplerden dolayı kahkaha atmaktadırlar. Bununla birlikte bazı durumlarda kötü karakterlerin kahkaha atma sebebi uyumsuzluk ve rahatlama teorileriyle birlikte Henri Bergson’un da gülme teorisini doğrulamaktadır. Çalışmada Erol Taş’ın canlandırdığı kötü karakter kahkahalarının karmaşık bir yapı arz ettiği; öte yandan kötü tiplerin ise nispeten daha basit bir düzlem üzerinden şekillenen kahkahalara sahip olduğu görülmüştür.