Abbas Kiarostami’nin film yönetimi, modern Fars şiiri estetiğine, özellikle de Fürûğ Ferruhzad ve Söhrab Sepehri’nin şiirlerine benzer. Kiarostami, filmlerinde, Sepehri ve Ferruhzad’ın “depolitize olmuş” şiirinden ve “deneyimlemediğimiz” gerçeklik algımızdan etkilenmiştir. Kiarostami müdahale etmediği film tarzıyla gündelik yaşamı estetize eder. Zire Derakhtane Zeytoun (Zeytin Ağaçları Altında, 1994) ve Khane-ye Doust Kojast? (Arkadaşımın Evi Nerede?, 1987) gibi filmlerinde, Sepehri’nin felsefi anlayışını geliştirmek için amatör oyuncuları ve çocukları, alan derinliğini ve minimal kamera hareketlerini kullanır; minimalist bir yaklaşım getirir. Ustacabir şiirsel söylem karışımıyla film duyarlığı sayesinde, Kiarostami sinemaya derin bir hümanist bakış kazandırdı. Kiarostami, izleyiciye olgusal bir meselenin yapılandırılışındaki yapaylığı hatırlatmak için kurmaca ve belgesel türlerini birleştirir. Bu amaca ulaşmak için bazen sert bir biçimde özeleştirel ve özdüşünümsel olan ironik, nükteli bir sinema dili kullanır. Kiarostami şiirsel filmlerini kamerayla yazan bir şair-filozoftur.