Yaklaşık on yıldır video deneme çalışmaları yapan ve bu alanın akademik olarak tanınmasında önemli katkısı olan Catherine Grant bu metninde videografik derleme deneyiminden söz ederek, bize estetik bir yöntem olarak videografik eleştirinin çok biçimli düşünme aşamalarına tanık olma şansı veriyor. Videografik eleştiride olduğu gibi bu sefer teorik düşünce tohumlarının pratik içerisinde nasıl filizlendiğine ve yeniden üretilebildiğine ve bu iki alanın birbirine içkinliğine, “bakarak veya görerek” dahil olmuyor, bu metinde olduğu gibi paylaşılan deneyimleri “okuyarak” da sezebiliyor ve açıkça anlayabiliyoruz. Sonuçta metinde de belirtildiği gibi pratik işlerin özünde zaten var olanı görebilmek, teorik bilginin bilinç yüzeyine çıkarak bir tür yeniden keşfine dönüşüyor. Diğer yandan arka planda ise, dijital teknolojilerin film yapımında sağladığı olanakların “film eleştirisi”nde yarattığı dönüşümü düşünmemiz zorunlu hale geliyor. Grant’in bu metni hem bu sürece nasıl adapte olduğunu, hem de video deneme çalışmalarının akademik çalışmalarla bir arada olduğunu görmemiz açısından önemli bir metin. Ama aynı zamanda bu metni akademik dayanışmanın ve paylaşımın açık yürekli, dürüst ve saf bir göstergesi olarak da kabul edebiliriz.