O’Rawe, bir zorunlulukla başlayan ama sonraları sanatsal ve dramatik bir unsur olarak bilinçli şekilde kullanılan sessizliğin, sinemadaki konumunu ele alıyor. Yalnızca sessiz sinemayı değil, sinemada sessizliği farklı yönleriyle tartışıyor. Yazar öncelikle ses ve sessizlik arasındaki koşullu ve zorunlu ilişkiye değiniyor. Daha sonra ise sessiz ve sesli sinemanın aslında sanıldığı kadar sessiz ve sesli olmadığını ortaya koyuyor. Béla Balázs veya Noël Burch gibi kuramcıların ses ve sessizlik üzerine öne sürdükleri fikirlerin izini çoğu sanat sinemasına dâhil olan önemli yönetmenlerin filmlerinde takip ediyor. Böylece farklı biçim ve yapılarda ortaya çıkan sinemadaki sessizliğin genel bir görünümüne ulaşılıyor.