Bu çalışmada Kızıl Çöl filminin başkarakteri Guiliana’nın hayata dair anlam yaratma çabası değil kadının hayata anlamsız, yitik bakışının kendisi tartışılmıştır. Anlamın mülkiyetle olan ilişkisi ve modern zaman insanının çevresine olan aidiyeti Heidegger’in “Das Man” kavramı çerçevesinde ele alınmış; çevrenin manyetik çekimine olan karşı koyma edimi ise yurtsuzluk hissi ile açıklanmaya çalışılmıştır. Kızıl Çöl’de Michelangelo Antonioni’nin diğer filmlerinde de karşımıza çıkan parçalanmış anların sessizliğinden ziyade kişilerarası iletişimsizliğin yarattığı kederli uzaklığı tecrübe ederiz. Bu anlamda sessizliğin yarattığı hüzün ve çaresizlik açıklanmaya; Guiliana’nın geçirdiği kazadan sonra yitirdiği her bir anlama karşılık gelen her rengin gizemi çözülmeye çalışılmıştır.