1990’lı yıllarda Türkiye sinemasının sorun ve konu alanının çeşitlenmesinde yeni yönetmenlerin sinemaya girişi ve Türkiye’nin geçirdiği sosyo-politik dönüşüm etkili olmuştur. Böylelikle geçmişte klişelerle temsil edilen ya da yok sayılan gayrimüslim azınlıkların ve Kürt kimliklerinin temsil edildiği ve tarihsel süreçte uğradıkları ayrımcılık ve asimilasyon süreçlerinin görünür hale geldiği filmlerin çekilmesi mümkün olmuştur. Bu çalışmada bunlar arasında yer alan Güz Sancısı ve Fırtına’nın çözümlenmesi aracılığıyla, filmlerin Türk ulusal kimliğine ve Kürt ve Rum kimliklerine dair ne söylediğinin, ayrımcılığı ve asimilasyon süreçlerini sorgularken egemen devlet söylemini yeniden üretip üretmediğinin araştırılması amaçlanmaktadır. Ayrıca tarihsel bir süreci hangi temsil stratejilerinden ve anlatısal kodlardan yararlanarak öyküleştirdikleri ve farklı kimlikleri inşa ederken hangi özdeşleşme ve dışlama mekanizmalarına başvurdukları da sorgulanacak diğer noktaları oluşturmaktadır.