Bu çalışma melodramatik imgelemin Türk sinemasında nasıl bir dönüşüme uğradığını ve modernlikle ilişkisi bağlamında hangi toplumsal fantazilere seslendiğini konu almaktadır. Melodram özellikle 1960’lı ve 1970’li yıllarda Türk sinemasının temel anlatı biçimlerinden birini oluşturmuş ve Türkiye’nin modernleşme süreciyle ilişki içinde pek çok film türünün içine sızan bir tahayyül biçimi olarak işleyişini sürdürmüştür. Çalışmada melodrama türsel yaklaşım sorunlaştırılmakta ve melodram, modernlik ve travma kuramı arasındaki bağlantıları görmek açısından bir anlamlandırma sistemi olarak ele alınmaktadır. Çalışma Türk sinemasını ve melodramatik geleneği Türkiye’deki modernlik tasarımları ve travmatik yarılmalar bağlamında değerlendirmekte ve bu değerlendirmeler ışığında 2000’li yıllarda çekilmiş olan üç filmi (Babam ve Oğlum,Gönül Yarası ve Güneşi Gördüm) derinlemesine analiz etmektedir.